Toon & Loot zoekt sleutelmomenten

Maak je een analyse over de belangrijke momenten in je leven, dan lees je een opsomming met allerlei ‘eerste keer dit’ en ‘laatste keer dat’: je eerste vriendje, de laatste dagen van je opleiding in het middelbaar onderwijs, het besef dat je een eerste nazaat op de wereld hebt gezet, je eerste zoektocht naar een (andere) job of je eerste keer alleen op reis.

Dit zijn allemaal momenten waarop je je levensloop vormgeeft, waarop je je klaarmaakt om op een springplank te gaan staan en om een nieuwe duik in het diepe te nemen. Je ademt in, houdt de lucht even vast en slaat die hoek om. Naargelang de persoon die je bent, kan je tussenstappen inplannen om na te denken, om een richting te bepalen, om een aanloop te nemen en om terug te kijken. Ikzelf doe regelmatig teveel van dat alles: nadenken, richting bepalen, aanloop nemen, terugkijken, … . Het is maar op die belangrijke momenten dat ik mijn keuze bewust of onbewust veel te snel maak. Zo was één van die belangrijke beslissingen die om zelfstandige te worden: mocht ik weten wat het allemaal precies inhield, dan zou ik het waarschijnlijk nooit gedaan hebben. Of zo ging het ook toen ik twee jaar geleden een fietstocht plande waarbij ik twee weken lang in heel Vlaanderen en Nederland van vriendin naar vriendin zou fietsen: de uitspraak van mijn man “Natuurlijk ga jij die afstanden allemaal aankunnen, maar je moet ze wel nog fietsen” was mij na een halfuurtje op de fiets al duidelijk. En opnieuw: mocht ik geweten hebben hoe zwaar het was, dan zou ik het weerom niet aangedurfd hebben.

 

Sleutelmomenten geregistreerd: de aanvang van het getrouwde leven

Bij de start van ons tweede jaar waarin we de ceremonie van verliefde verloofden vormgeven met een gepersonaliseerd verhaal en live muziek maak ik me de bedenking dat een huwelijk ook zo’n gigantisch sleutelmoment in een mensenleven is. Uiteraard bepaal je zelf hoeveel poeha je eraan ophangt – in jeansbroek met z’n tweeën naar het stadhuis omdat dat handiger is voor de lening is ook helemaal prima – maar als je het stevig aanpakt dan kan je je levensloop heel even grondig laten stilstaan en rond haar as laten draaien. Op je eentje en als koppel kan je aan de slag met vragen als “Wie zijn wij als koppel? Hoe ben ik veranderd sinds ik in deze relatie zit met jou? Wat heb ik van jou geleerd? Hoe zie ik mezelf verder nog groeien met jou?”. Bij het bouwen van onze huwelijksceremonies zijn dit dan ook inzichten waar we graag dieper op inzoomen met de koppels. Daarnaast vinden we het minstens even belangrijk om ook de omgeving van die love birds een stuk van hun verhaal te laten schrijven. Zij zijn ons klankbord voor de bedenkingen die wij maken tijdens onze ontmoetingen met het koppel. Vrienden en familie van de bruid(egom) en de bruid(egom) geven mee kleur aan het verhaal van de dag. En dat verhaal mogen wij dan brengen in de vorm van een ceremonie, met veel humor en muziek.

 

Het volgende verhaal dat we willen maken is het verhaal van een moeder die beseft dat ze door haar ziekte haar dochter niet zal zien opgroeien tot ze een volwassen vrouw is. De nood om aan deze verhalen gehoor te geven drong pas echt tot ons door tijdens een gesprek met meesterverhalenvanger Lieke Biesemans van Stories by Mabel. Het verhaal krijgt de vorm van een brief, niet van een ceremonie. En de moeder bepaalt zelf wanneer ze die brief afgeeft of laat overmaken. Wanneer je echt gaat beseffen dat je hier een verschil kan maken, zweef je een dag of drie.

 

Verhalen, bundels van motieven om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen

Er zijn zoveel meer sleutelmomenten! Zo graag zouden we eens inzoomen op een mensenleven dat de stap zet om op pensioen te gaan. Of op het verhaal van een gebouw dat na jarenlange renovatie weer in gebruik wordt genomen. Of op een bedrijf dat wordt opgericht na een fusie van twee ondernemingen. Ook die verhalen willen we opslorpen uit de hoofden van protagonisten en randpersonages van een levensloop. En ook die verhalen willen we schrijven en vertellen of laten lezen aan de gemeenschap waarin het verhaal zich de hele tijd al heeft afgespeeld.

Verhalen zijn belangrijk voor een gemeenschap, hoe groot of hoe klein die ook is. Ze leggen levenslopen vast en kleuren een gezamenlijke geschiedenis in. Het gaat er ons om die geschiedenis te vatten en op een kleurrijke manier te delen. Even stilstaan en benoemen wat er is om dan weer door te gaan.

 

Mama, (wanneer) mag ik op Facebook?

Laatst had ik het met meesterbeeldenvanger Myra van Myra Fotografie over een sleutelmoment dat vroeger een overgang inluidde naar een nieuw stadium in je leven, maar dat nu eigen relatief hol geworden is: ‘je communie doen’.

Terwijl je hier vroeger een nieuw statuut qua toegang de een kerkelijke gemeenschap mee kreeg, gaat het nu vaak niet verder dan ‘een extra feestje speciaal voor mij’. Maar wat daarentegen op dit moment zoveel meer indruk maakt op onze kinderen is het moment waarop ze mogen deelnemen aan die andere gemeenschap: the online community! Op het moment dat je je eerste foto op Instagram post of je eerste Pinterest-bord aanmaakt, timmer je een extra luik aan je identiteit. Maak je voor het eerst een Facebookprofiel aan, dan komen plots je ideeën over vriendschap en het delen van je persoonlijke levenssfeer onder druk te staan. Hoe wil je gezien worden? Wat deel je met anderen en wat niet? Via welk chatprogramma wil je bereikbaar zijn? Gebruik je gif’-jes of emoticons? … De antwoorden op deze vragen vormen jouw identiteit in de virtuele wereld. En het feit dat je op een bepaald moment toegang krijgt tot deze wereld, vormt (jawel) een sleutelmoment.

Ook de uitspraak “Ik verstuur nooit vriendschapsverzoeken via Facebook” zegt al iets over jouw identiteit op het internet, zonder dat ze per se iets zegt over jou in je dagelijkse omgang. Maar staat dit dan helemaal los van wie je bent? 

Hoe zou het verhaal klinken van je zoon die zijn eenzijdige wereld achterlaat en zich een nieuw paar mouwen aan zijn identiteit breit? Zouden we benoemen dat de jongen op dit moment zus en zo in de sociale realiteit staat? Zouden we gissen naar welke regels hij zal toepassen bij het ontwikkelen van zijn nieuwe digitale karakterkop? Zouden we hem moed inspreken dat het even zoeken wordt maar dat hij tijd genoeg heeft om uit te maken of hij veel of weinig ‘gevirtualiseerde’ vrienden wil? Waar zouden we het over hebben?

Mocht je de vraag omdraaien en aan mij een schets van zo’n verhaal vragen: ik heb geen   f l a u w   idee. Maar ik geloof wel dat het de moeite is om ermee aan de slag te gaan. Met je toegang tot de digitale wereld krijg je een nieuwe schaduw. Je bent niet meer gewoon wie je daarvoor was. Vanaf het moment ‘dat het mag’ kan je openlijk iemand anders zijn of zo dicht mogelijk bij jezelf proberen te blijven. Maar dat je iets méér bent geworden, dat is zeker.

Beelden door Myra Fotografie: www.myrafotografie.be