Met woorden schep ik orde in mijn hoofd. Alinea’s zijn de schappen en leestekens de boekensteun. Dit letterspel speel ik al sinds ik een ietwat bruisende massa in mijn hoofd en hart ontwikkelde en het is zelfs vaak de enige bezigheid die mij echt helemaal van de wereld kan halen. Nu, met muziek geraak ik ook al een heel eind, maar toch raak ik daarmee hoogstens tot in een parallel universum waarin ik de beste …* ter wereld ben. Met schrijven slaag ik er echter in om afstand te nemen van mijn doen en laten terwijl ik toch dichter bij de realiteit kom. Met een leeg scherm en een toetsenbord (of zelfs een leeg blad en een pen) heb ik het gereedschap in handen om grote kuis te houden in mijn hoofd: eerst som ik regel na regel op wat me bezighoudt – dat kunnen losse woorden, begrippen, korte zinsneden of enkele zinnen na elkaar zijn. Daarna werk ik zaken verder uit en komt de orde vanzelf. Alinea’s veranderen van plaats, zinnen worden aan elkaar gehecht en met voorleesinspanningen (luidop en met de bijhorende gebaren) onderzoek ik of het ritme van de tekst goed zit. Of het nu zin of onzin is, zo trek ik stuk voor stuk de gedachterepen uit mijn hoofd. Vergelijk het met een goochelaar die een gekleurde slinger uit zijn mond of uit jouw oor haalt.
Met poëzie gaat het anders. Die moet in je hoofd rijpen.
In één enkele zin is liefde tastbaar.
Drie woorden komen recht je hart binnen.
Twee regels laten je ogen blinken.
Vier begrippen scheppen een nieuwe wereld.
Onderweg naar m’n bed voel ik vaak de nood om een klein papiertje te nemen – een oude enveloppe of een stukje keukenpapier kan al voldoende zijn. Op zo’n moment ben ik meestal onderweg naar mijn knappe man die veel vroeger dan mij in bed kruipt. Dan neem ik nog even de tijd om te staren, te grasduinen in mijn hoofd en het gevoel te laten spreken. Vaak komen er niet meer dan een tiental woorden. Maar het doet me zo’n plezier dat ik een blaadje met enkele letters kan laten rusten tot wanneer hij het de volgende dag vindt… tussen zijn boterhammen, op zijn computer, onder zijn autosleutels, op zijn bord, in zijn koffiekopje, … en ’s ochtends ben ik vaak alweer vergeten wat ik gisteren schreef, dus voor mij is het evenzeer een ontdekking.
En dan worden dit slingerbriefjes. Rondgestrooide snippers gevoel die ik zo nu en dan in de krantenbak tegenkom. Zoals weggewaaide bloesem van een Japanse kerselaar die ooit de lente aankondigde.
* hier kunnen veel woorden ingevuld worden.