Dit jaar vertellen we elf verhalen over de liefde. Dat wil zeggen dat we elf keer inzoomen op een koppel of gezin dat op een weloverwogen dag “ja voor de rest van mijn leven” wil zeggen tegen elkaar. Dit doen we graag! En telkens voluit: met veel goesting om deze liefde juist weer te geven, met veel humor en schwung, maar ook met de nodige ernst en veel respect voor hoe deze mensen samen in het leven staan.
Beste Toon & Loot, willen jullie ons verhaal vertellen?“
Deze vraag klinkt telkens als startschot van het traject. Omdat we onze ‘onderwerpen’ echter altijd goed screenen plannen we een kennismakingsgesprek in. Het moet immers niet alleen zogenaamd klikken tussen alle betrokkenen, maar er moet ook voldoende verhaal voorhanden zijn. En dan is er nog de parameter ‘loslaten’: koppels weten nooit vooraf wat we gaan doen of vertellen.
Dankzij dit voortraject kunnen we ook dit jaar spreken van elf geslaagde combinaties: wij + mensen die zich willen openstellen opdat wij hun verhaallijnen kunnen lezen en die zich op de dag zelf compleet laten verrassen.
We nodigen jullie uit voor een fijn gesprek én lekker eten.”
Het moet raar zijn, om je zomaar open te stellen voor wildvreemde mensen. Telkens weer ben ik onder de indruk van hoe openhartig en loslippig de koppels zijn die we mogen ontvangen voor hun diepte-interview. Soms merk je zelfs dat mensen hier voor het eerst voor elkaar dingen uitspreken. Wanneer we vragen om de ander voor ons te omschrijven komen de mooiste dingen naar boven en gebeurt het zelfs dat die ander beduusd en met tranen in de ogen zit te luisteren. En zo mooi is het, wanneer je hen zichtbaar ziet luisteren naar elkaar…
En het moet ook raar zijn dat er dan een tweetal voor je neus zit, beiden met papier en pen in de aanslag, elkaar zo nu en dan een veelbetekenende blik toewerpend. Hier halen wij de mosterd immers, de kapstok van onze vertelling.
Met jullie antwoorden op een vijftigtal vragen kleuren jullie de nuances van jullie eigen verhaal zelf in, samen met de antwoorden van jullie nauwste achterban op hun vragenlijst.”
De laatste weken voor zo’n hoogdagvertelling draait de fabriek op volle toeren. We verzamelen en lezen antwoorden en bijkomende omschrijvingen, gebeurtenissen, wensen en goede raad van al deze mensen en we kneden ze tot een mooi geheel. Achteraf maken we van dit alles een mooi pakketje voor de feestvierders zodat zij ook kunnen nagenieten van de vele woorden die iedereen met ons gedeeld heeft.
Ik beloof je liefde en trouw…”
Tekstbijstand, dat is de omschrijving die we geven aan onze coaching bij tekstschrijvers voor dummies. Niet alleen voor persoonlijke beloften, maar ook voor moeders en vaders en vrienden en … die iets moois willen voordragen tijdens de ceremonie.
I will always love you. Just say yes. Somebody to love. You give me something. Come away with me. I’m yours. I can’t help falling in love. Just the two of us. Walking after you. …”
En al die tijd weerklonk er muziek, de soundtrack van de hoofdrolspelers van het verhaal. Niet alleen het verhaal schreven we op maat, maar ook de liedjes worden op maat uitgezocht. En dan klinkt een gitaar en een stem, en als het even kan laat ik de genodigden nog meezingen ook (van waar kennen we dat nu ook alweer?). Sfeer troef.
Vanaf de intrede tot de receptie, zo ver nemen we je mee. Jou. En jou. En jou. En jou. … Het is onze betrachting om iedereen die bij dit belangrijk moment aanwezig is te raken en te betrekken bij dit verhaal.”
Geen enkele ceremonie is dezelfde, omdat geen enkel verhaal dat is en omdat geen enkel mens dat is. Dat houdt het boeiend voor ons en zorgt ervoor dat wij keer op keer achteraf ontredderd achterblijven, een beetje leeg. Hoe mooi het ook is om zo’n verhaal te delen, zo overweldigend is het wanneer we het kwijt zijn. Het is dan ook alsof we elke keer een stukje van onszelf hebben gedeeld.