“Of ik twee huiskamerconcertjes wilde geven in hun watertoren,” dat was de vraag van Valérie en Patrick van Chateau d’Eau. Muzikale nieuwjaarsetentjes, eentje op vrijdagavond voor de klanten zijn en eentje op zaterdagavond voor hun leveranciers. Telkens 40 à 50 personen. Spannend… zeker met hoogtevrees en een kloppend hart voor ‘solo voor een publiek dat zo dicht op je vingers zit’.
Op de bovenste verdieping van dit fascinerend gebouw keken we hoe vliegtuigen landden en voelde ik mezelf opstijgen, boven mezelf vooral.

Vooraf stelde ik een een playlist samen van liedjes die ik graag zing en die mijn eigen muzikaal verhaal kracht bijzetten. Een tijdje voel ik namelijk de nood om iets te vertéllen met mijn muziek. Ik laat nu zo vaak mensen samen zingen en ben daardoor vooral bezig met muziek-als-middel-om-plezier-te-maken… Of tijdens ceremonies wordt het dan muziek-als-soundtrack-van-iemand-zijn-verhaal… Maar tot dusver ging het haast nooit om muziek-als-middel-om-een-verhaal-te-vertellen. En dat begint te knagen, dat voel ik goed.
Het is vooral de muziek van onder andere Norah Jones, Sam Smith, Jewel, Snow Patrol, Ben E. King, Gabriel Rios en Trixie Whitley die iets met mij doet. Deze artiesten componeerden muziek waarvan ik wilde dat ik hem zelf geschreven had. Op dit moment leveren zíj de soundtrack van mijn persoonlijk verhaal en doen zij mijn verlangen naar méér telkens weer opflakkeren. Dus speel ik hun muziek in mijn eigen versies, met mijn eigen stem en mijn fantastische gitaar (waar ik precies telkens weer verliefd op word).

Valérie en Patrick van Chateau d’Eau bezorgden niet alleen hun gasten maar ook mij een fantastische ervaring in hun Chateau d’Eau. Hun enthousiasme voor hun vak in combinatie met hun hartelijke omgang met iedereen om hen heen laat je meteen op je gemak voelen. Ze boden me in hun gerenoveerde watertoren veel meer dan een hemels kader voor de zoektocht naar welk artistiek ei ik nog te leggen heb. Ze creëerden daarenboven ook samen hun luisterpubliek een intensiteit die ik kon opstoken met blokjes liefde, kwetsbaarheid en grensverleggende durf om mezelf te laten zien. Duizend maal dank. Dit vergeet ik nooit!”

 

Achteraf maakte ik een zwierige duik in mijn publiek… ‘duiken’ zo voelt dat echt. Tijdens zo’n concertje heb je iedereen in de ogen gekeken en (hoe raar het ook klinkt) een band opgebouwd met velen van hen. Als je die toehoorders dan de kans geeft om te vertellen wat je performance bij hen beroerd heeft, kom je veel te weten. Een vrouw drukte me beide handen en gaf toe dat ze vanaf het eerste lied tot het laatste gehuild had, maar dat dat goed was, want er viel gewoon veel te beleven. Een kerel zei me dat hij naar zijn bed zou zweven die avond. Een gezelschap van oudere koppels was overdonderd door wat zij ‘mijn ontwapenende performance’ noemden en vroegen de oren van mijn hoofd: “Vanaf hoeveel mensen kan je dit doen? En waarom doe je niet mee aan The Voice van Vlaanderen? En hoe zit dat met die Allez, Chantez!? En sta jij dan elke dag op een podium als Allez, Chantez! jouw beroep is? En waarom hangt er een veter aan je gitaar, wat zit daar achter? En waar heb jij zo leren zingen? …“. Dus je duikt onder en beleeft alles nog een keer: het springen, het uiten van je intenties en het incasseren van de reacties. Ook al zijn ze lovend, je moet er evenzeer van bekomen als van de performance zelf.

Maar dat ik dankbaar ben… voor twee dijken van ervaringen… en alweer een stapje dichter bij de bevalling van een artistiek ei. “Grellig” zeggen ze dan bij ons thuis.

 

Meer informatie over de evenementenlocatie van Valérie en Patrick: http://www.ch2o.be/nl/

Vraag zelf ook een huiskamerconcertje aan via annelore@toonenloot.be. Hopelijk tot gauw!