Min … uur

Het begint met een tip van mijn coach bij de Sociale Innovatiefabriek: “Volgens mij is die bootcamp van De  Punt iets voor jou“… een 4 dagen durende training voor sociale ondernemers die op een kruispunt staan in de ontwikkeling van hun project. Een intake-gesprek en weinig twijfel later kleur ik die vier dagen in mijn agenda: bezet!

Min 2,5 uur

“Ik zou wel met de fiets gaan,” heb ik al aan coördinator Pieter laten weten. Wist ik veel dat het de nacht voor mijn vertrek zo hard zou gaan regenen dat enkele ondergelopen straten mijn fiets, mijn fietszakken, mijn schoenen, mijn broek, … een fris bad aanbieden, waardoor ik nog voor aankomst al een welklinkende “Are you serious?!” op de Oostkampse velden loslaat. Mijn schoenen doen er niet minder dan 2 dagen over om weer tot zichzelf te komen. Maar goed, een douche later zit ik braaf met 12 gloednieuwe gezichten achter de schoolbanken in Hotel Roodhof.

 

Plus 0,5 uur

3 dagen krijgen we input vanuit alle hoeken van de markt: business planning, marketing, juridische kaders, financiële achtergrond, communicatieve bouwstenen, … Dat allemaal met het vooruitzicht dat we op dag 4 ons project mogen pitchen voor een professionele jury van sociale fondsenverstrekkers, professionele doorverwijzers en andere interessante persoonlijkheden.

Tijdens de kennismakingsronde wordt er al veel duidelijk: alhier verzamelt De Punt creatieve en associatieve breinen, mensen die vanuit hun persoonlijk engagement een sociale impact willen verwezenlijken. Mochten we een badkamerartikel naar keuze zijn, dan zou het bruisen van menselijk kapitaal, veerkracht en inzet: bruisballen in een soms verzuurde maatschappij.

 

Plus 10 uur

“De eerste avond is meestal de langste.” Pieter gelooft het echt, denk ik, wanneer hij dat uitspreekt. Maar dat is buiten mij en mijn co-bootcampers gerekend: Tom met zijn Solo-kaartspel en zijn al dan niet zelf uitgevonden regel ‘tussensmijten’ plus het avondhumeur van Bram en mijzelf. En ik denk (eerlijk?) dat hij er zelf ook gewoon graag bij is. ‘s Avonds komen de tongen los, worden de benen op tegenovergestelde stoelen te rusten gelegd, zakken ruggen onderuit, worden nieuwe en bekende biertjes geproefd en wordt het woord ‘pitch’ haast als scheldwoord gebruikt. Elke avond telt een uur meer dan de vorige zonder dat de gesprekken minder waardevol worden. Ook daarom is een bootcamp een bootcamp.

 

Plus 31 uur

Na 31 uur besef ik dat we met velen van ons sinds we hier toekwamen hetzelfde besef proberen door te slikken: “Wat zijn we aan het doen?” Even later volgt het antwoord: “Wel, we kijken dromen in de ogen.”

 

Plus 34 uur

Tegen de achtergrond van het roodgekleurde patrimonium van adellijk grootgrondbezitters delen co-bootcamper Winanda en ik een stukje van ons leven. Uitwaaien in Oostkamp en doodlopende veldwegjes opzoeken zou later een zwaar onderschatte noodzaak blijken voor mezelf.

Plus 37 uur

37 uur in vreemd gezelschap. Vreemd als in onbekend, nieuw. Maar ook vreemd als in niet-privé, professioneel. Herinneringen aan deze laatste sfeer veren op en brengen een onwezenlijk gevoel van het tegengestelde van erkenning en bevestiging met zich mee. De stille neiging om liever onzichtbaar te zijn leeft nog steeds achter m’n stralende lach. Een stralende lach die overigens erg oprecht en warm is. Het wringt wat. Maar ook dat hoort bij een intensieve zoektocht naar mijn eigen sociaal kapitaal. Ik kan alleen iets verwezenlijken vanuit mezelf, toch?

 

Plus 37,5 uur

Soms wisselt de drive zich af met een prangende vraag naar de maatschappelijke relevantie van mijn project – in combinatie met de haalbaarheid en mijn capaciteiten. Opnieuw: recht in de ogen van mijn droom.

 

Plus 48 uur

Een derde ochtend met een bonkend hart voorop. Adrenaline, spanning door de dualiteit ‘de zin om te leren versus het besef dat je zoveel niet weet’. Mijn gedrevenheid neemt een voorsprong op mijn vermoeidheid. Ik kan maar wensen dat dit zo blijft tot morgenmiddag bij de pitch voor de jury.

Pas nu wordt me ook duidelijk dat die jurypitch het ultieme hoogtepunt is waar we tijdens deze bootcamp allemaal naartoe streven. Bij dat besef voeg ik meteen de kanttekening dat dit voor iedereen duidelijk was, behalve voor mij! Een goed voorbeeld van mijn groot kip-zonder-kop gehalte. Mocht het niet zijn dat ik zo nu en dan een gouden ei legde, dan blonk er waarschijnlijk minder werk in mijn nest.

Plus 52 uur

Praktische tips over pitchen: je denkt meteen aan lichaamstaal, interactie met het publiek, humor, je eigen stijl, enzovoort. Maar waar je van schrikt is dat je tijdens zo’n pitch effectief last kan krijgen van hoogteziekte: een tekort aan zuurstof zorgt voor een ijl gevoel in je hoofd. “Ja, dat!!!” denk ik bij mezelf. “Dat is dus normaal?!” volgt en ook “Ah, dan is daar misschien een oplossing voor.” Heel simpel: adem, adem dan toch!

Ik kijk opnieuw op van de moeilijkheid om een gedachte mooi af te ronden, van de overbodigheid om veel woorden te gebruiken, maar vooral van de noodzaak om mijzelf mee in de verpakking van Allez, Chantez! te stoppen. Mijn passie, mijn traject en mijn bevlogenheid zorgen voor begrijpelijkheid, voor een direct contact met mijn publiek en dus ook voor een betere ‘verkoop’ van mijn project. En dat allemaal terwijl ik maar loop te denken dat exacte omschrijvingen en mijn achterliggende visie de belangrijkste aspecten van een presentatie zijn?! Contact maak je als persoon. Voor passie doet je toehoorder zijn voordeur open. Een gepassioneerde verteller laat je zelfs via de achterdeur binnen terwijl je een zakelijke vertegenwoordiger een foldertje in de brievenbus laat stoppen.

 

Plus 58 uur

Na het avondeten zit ik vast. Le moment suprême, nu moet het scenario van mijn pitch eruit, op papier en in slides gevisualiseerd. Maar het enige wat in me opkomt is dat overdonderende gebonk in mijn borstkas. Ik erger me aan de ernst waarmee ik me zou moeten storten op de presentatie die een verschil zou moeten maken. Drinken we niet gewoon een biertje bij een spelletje Solo?!

Regen of niet, ik zit hier vast en moet eruit. Hotel Roodhof ligt gelukkigerwijs zo afgelegen dat ik maar 2 joggers, 1 fietser en 3 autobestuurders verwonder met mijn plotse aanwezigheid op die wel heel smalle wegjes én met mijn laat-mij-doen-ik-heb-het-nodig gezang. Spotify is mijn beste investering ooit en misschien wel mijn allerbeste vriend. De playlist ‘zingzing’ biedt troost in deze onzekere tijd omdat hij me uitdaagt: pak die noot, nu ben je stapelverliefd, nu loop je weg, nu voel je je totaal miserabel en nu straal je van puur geluk, luider, stiller, moeilijk, easy peasy, … voluit alleen zingen is mijn redding.

Plus 60 uur

En dan weet ik het: 1 slide met een sterke afbeelding + het logo van Allez, Chantez! erop. Ik schrijf de kernwoorden neer: “magie, zot idee, beste middel tegen maagzuur, live the dream, ambitieus plan, bijzondere dynamiek vanuit community, gedeeld zangplezier pijltje gewild zangplezier, en daar komt u in het verhaal”.

En dan oefenen, oefenen, oefenen – ik zou het nog 8 keer kunnen schrijven – oefenen. Het bed, de gordijnen, het plafond, mijn fietstassen, de honderden denkbeeldige toeschouwers in mijn hoofd, … allemaal horen ze mijn verhaal. Ik haal de eerste noten van ‘All I do’ van Stevie Wonder in mijn hoofd en besluit: “Ja, ik laat die mensen zingen. Dat kan ik. En hoe kan ik beter iemand overtuigen van de magie van samenzang dan door even samen te zingen?! Gewoon doen. Dood zal ik er niet van gaan.”

 

Plus 61 uur

En gaan we dan nu iets drinken? De laatste avond kan immers nog solliciteren om de langste te worden. Iedereen moet kansen krijgen, toch?

En ja hoor… wanneer de architecten die in Roodhof hun eigen bootcamp uitzweten voor een groot ontwerpproject zich om 2 uur ‘s nachts bij ons gezelschap voegen is de finale gespeeld. Deze avond wordt de langste, hij wordt ook degene waarin ik mijn pitch nog eens live kan uitproberen op 3 zatte architecten, hij aanhoort ook de eerste afscheidswoorden van deze bijzondere week en hij ziet hoe we onze laatste Brugse Zot delen.

 

Plus 65 uur

Slaap! Slaap dan toch?! Toen ik vreesde dat hoofdpijn mijn bootcamp misschien zou overschaduwen had ik nog geen weet van het beest dat mijn hart in de ban zou houden. Is dit nu wat ze ‘entrepreneur madness’ noemen? Mijn lijf reageert er blijkbaar zwaar overdreven op – tegenover mijn hoofd zou ik mijn lijf zelfs een aansteller durven noemen… maar ik ben gebeten.

 

Plus 70 uur

Douchen, inpakken, ontbijten, nakijken of er niemand zich overslapen heeft, ‘ça va met jou?’ (knik) Let’s go! Ik speur naar de geruststellende gedachte dat ik tijdens de zangsessies maandelijks 300 mensen op een zeer overtuigende manier meeneem in het potentieel van Allez, Chantez! … dus what’s the big deal met die overdreven zenuwen voor slechts 5 juryleden?

Plus 75 uur

Ik ben blij. De uitkomst van mijn pitch: bevestiging van de sterktes van Allez, Chantez!, openbaring van enkele opportuniteiten (iets met harmonieën en fanfares) en een gerust gemoed omdat ik kon vertellen wat ik wilde en dat zelfs +/- op de manier waarop ik dat wilde.

Wat volgt is een laatste lunch met concrete aanknopingspunten voor vervolgverhalen met enkele juryleden. Het leeft! Het kan een nieuwe weg inslaan… mijn ondernemerschap.

 

Plus 77 uur

Afscheid, maar niet van iedereen. Hier heb ik mensen ontmoet die ik zonder twijfel opnieuw opzoek.
Wanneer iedereen vertrokken is uit Hotel Roodhof trek ik m’n fietskleren aan, speld ik m’n opgedroogde knooppuntenroute weer met wasknijpers op mijn remkabels en trek ik erop uit met een ik-kan-vertrekken gevoel. Zo spannend als de heenrit was, zo rustig is de terugrit. Ik heb wind mee, mijn hoofd hoeft nog niet meteen leeg te waaien. Van al de vergezichten zie ik er geen enkel. Zoveel beelden zitten al in mijn hoofd…

 

Plus … uur

En evenveel dagen later ben ik nog niet rustig. Ik ben gebeten door ondernemersvuur… hoe herstel je daarvan? Een pleister, ontsmettingsmiddel en tijd… en misschien ook wel de juiste mensen om je heen.

 

Dank

Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor deze kans en de ondersteuning van De Punt en de Sociale Innovatiefabriek. En dat dit bootcamp een aanrader is voor iedereen die gebeten is door een concrete vertaling van zijn sociaal engagement… laat dat duidelijk zijn.