Overdonderd door de impact van ons werk

Ken je dat gevoel? (stel je even voor) Je rijdt naar een fijne plek. Je bent al uren onderweg en raast met je wagen over de autostrade. Plots word je je eigen lichaam gewaar. De vraag duikt op of je lijfelijk kan aanvoelen dat je werkelijk tegen 120 kilometer per uur beweegt. Als je je dan even focust op je voorbijsnellende omgeving én je denkt je auto weg… dan ben jij het die beweegt!

Wel, dát gevoel… daar bots ik nu al maanden tegenaan. Mijn onderneming staat in volle bloei en het fundament wordt steeds steviger. De samenwerkingsverbanden die ik kan aangaan, de opportuniteiten op mijn pad en de vragen die ik krijg worden steeds serieuzer. Ik kan de relevantie van mijn werk steeds meer onderbouwen en de ogen van de mensen rondom me worden steeds groter. In hun ogen zie ik de weerspiegeling van het effect dat mijn werk heeft:

Toen ik gisteren mijn twee vriendinnen samen druk pratend zag wegwandelen na ons uitbundig gezang op de Allez, Chantez!-sessie wist ik dat het gebeurd was: ze hebben elkaar gevonden! Beiden verloren ze afgelopen jaar hun man aan een ziekte. Ik had me geen betere manier kunnen bedenken waarop ik hen kon verbinden met elkaar. Dankjewel… ook dit heb jij mogelijk gemaakt.”

en

Met je prachtige, intimistische performance heb je heel je publiek ontwapend. Jouw concertje zorgde ervoor dat iedereen in onze huiskamer met een open hart en geest begon te converseren met elkaar. We wensen jou én onszelf nog veel meer van dat!”

en

Op het moment waarop jullie ons verhaal en onze soundtrack opvoerden tijdens de ceremonie, mocht de wereld werkelijk ontploft zijn. We zouden het niet gemerkt hebben… en het zou zelfs niet uitgemaakt hebben, want iedereen die we als getuigen wilden van deze levensgebeurtenis was dicht bij ons. Dank voor dit bijzonder moment dat nooit of nooit vergeten zal worden.”

Telkens wanneer ik probeer te omschrijven wat zulke reacties met me doen en de impact van de activiteit waar ik me dag in dag uit om bekommer zichtbaar voor me wordt, raak ik het Noorden kwijt.
Intussen heb ik geleerd om complimentjes te aanvaarden – dat lukt al aardig. “Ik vind dat je mooi kan zingen.” – “Dankjewel.” Of “Ik vind het leuk om bij jou te zijn.” – “Amai, dat is fijn om te horen.
Maar wat me werkelijk elke keer flabbergasted achterlaat (lees: ontsteld, overbluft, verwonderd, verbijsterd, verstomd, paf, sprakeloos, maar nog het meest overdonderd) zijn boodschappen over de waarde die mensen hechten aan wat ik doe of het effect ervan.

En op dit moment – eerlijk waar – zit ik er zelfs in vast.
De kalender van mijn augustusmaand heb ik zo in elkaar geknutseld dat ik eigenlijk bijna overbodig ben: de boekingen die ik inplande, worden door andere zangcoaches verzorgd, zelf organiseren we geen zangsessies, aanvragen voor ceremonies en vergaderingen heb ik omgeleid naar alle andere maanden van het jaar. Met een paar uurtjes mailbox en telefoon per week heb ik dezer weken voldoende om de boel draaiende te houden. Ik zou met andere woorden voor een hele maand naar een onbewoond eiland kunnen verhuizen, zolang ik een paar uurtjes per week wifi en telefoonbereik heb. Het mooie leven van een zelfstandige ondernemer, denk ik dan!
Maar die leegte in verwachtingen van buitenaf én van binnenuit leggen bloot wat er speelt: een onbehaaglijk gevoel van waar ik niet mee om kan en waar ik geen plaats voor vind. Om in de allegorie van de auto(snelweg) te blijven: ik besef dat de auto waar ik mee rijd echt een ‘heel schoontje is’ + ik zie autobaan onder me door zoeven en zie het landschap rondom me veranderen, zonder dat ik besef dat ik het werkelijk ben die aan het stuur zit. Laat staan dat ik ook nog zou beseffen dat ik het ben die de benzine bijtank én een koffer vol spullen vervoer én leuke liedjes in de auto zing én fruittella-snoepjes uitdeel aan de bijeengepakte passagiers op de achterbank.

Kan je daar aan werken? Of komt dat gewoon met de tijd? Heeft iemand daar ervaring mee?

En eigenlijk… hoe zit dat met die vlieg die net voor je je portier dichtklapte nog je auto binnenvloog, waardoor die nu (waarschijnlijk) nietsvermoedend de reis van zijn leven maakt en straks al zijn vriendjes kwijt is?