Zeuren doe ik niet graag, maar ik zeg het JE meteen: bij deze doe ik het toch.
Wanneer wij gevraagd worden om een groep van honderden niet-per-se-zangers aan het zingen te krijgen dan weet ik dat wij eigenlijk gevraagd worden om de sfeer open te breken, de harten sneller te doen slaan, de gezichten te doen lachen, de zorgen te doen vergeten en de deelnemers met elkaar te verbinden. Deze dingen zijn immers onlosmakelijk verbonden met elkaar. En de vragende partij weet dit ook. En wat de vragende partij ook weet, is dat de manier waarop wij deze niet-per-se-zangers met elkaar laten zingen zo bijzonder is omdat wij de kunst verstaan van laagdrempeligheid (voor de niet-kenners: de deelnemers moeten aan geen enkele voorwaarde voldoen om te mogen deelnemen). Daarom vragen ze ons om hun leden/gasten/personeel/… te laten zingen en vragen ze het niet aan een zangjuf, pastoor of koorleider.
Maar wat me frustreert is dat deze vragende partij best weet wát hij vraagt, maar dat hij hiervoor geen budget voorziet. Met onze expertise en onze aantrekkingskracht op intussen duizenden niet-per-se-zangers in heel Vlaanderen mogen we hun project toegankelijker maken en vrolijker en beter en …
… maar we hebben hier niet veel budget voor. We kunnen je wel promotie laten maken voor alle deelnemers. Vind je dat goed?”
Nee, natuurlijk vind ik dat niet goed. Ik neem er zelfs aanstoot aan. Voor niets gaat de zon op, maar verder gebeurt er niets voor niets. Dit is mijn brood op de plank. De muzikanten waarmee ik samenwerk moeten ook hun sneetjes verdienen. Wij – doen – dit – niet – zomaar.
Anderhalf jaar geleden heb ik mijn job opgezegd omdat ik aan alles voel dat het belangrijk is dat we dit doen. Onze maatschappij heeft nood aan plezier, aan niets-moet-alles-mag, aan iedereen-gelijk, aan kwetsbaarheid, aan uitbundigheid, aan zorgeloosheid, aan meer sociaal contact, aan gedeelde belevenissen, aan … . De steeds groeiende opkomst bij onze eigen open zangsessies zijn daar de grootste bevestiging van. Natuurlijk is het niet zo dat het feit dat ik het belangrijk vind om dit te doen, ook wil zeggen dat het belangrijk is dat we dit doen. Maar ik ben er zeker van – en dan bedoel ik 100% overtuigd – dat elke organisator die ons de vraag stelt “Wil jij met onze mensen komen zingen?” al deze dingen óók belangrijk vindt. En daar wringt het nu precies: als je weet dat iets belangrijk is, dan moet jij daar budget voor voorzien.
Nieuwsgierig? De cijfers geef ik je graag mee, ALSOOK DE ACHTERGROND
– Wanneer een organisator een sessie boekt van 50 minuten, betaalt hij hier standaard € 750 voor, exclusief 21% BTW, vervoerskosten en zangboekjes.
– Bedrijven betalen meer, rusthuizen en sociale organisaties betalen minder. Wat betreft aanvragen voor een boeking is het aandeel van organisatoren van buiten de kunstensector groter dan van binnen de kunstensector.
– Onze prijzen zijn afgestemd op de markt aan de hand van een vergelijkend onderzoek.
– Minstens de helft van mijn omzet besteed ik aan de vergoeding van muzikanten en zangcoaches die voor Allez, Chantez! zangsessies verzorgen bij externe organisatoren.
– Voor de gratis zangsessies in de lokale zangwerkingen verdienen de muzikanten en zangcoaches haast niets. Daarom verdienen ze een mooie vergoeding tijdens de zangsessies van externe organisatoren. Op die manier kunnen we de gratis zangsessies die we zelf organiseren toegankelijk houden voor iedereen!
– Organisatoren die een boeking aanvragen krijgen van ons een verklaring (drie stevige alinea’s) over de drijfveren van ons project en ons businessmodel. Een ingelicht mens is meer waard, zo schijnt het.
Call bullshit, het is nodig
Wat we op het podium doen, voor jouw publiek, is simpel: we geven onszelf om een effect teweeg te brengen bij de mensen die naar het podium kijken. En dat is een kunst! Onze kunst. Wanneer jij vraagt om op jouw podium dat bijzondere effect te verwezenlijken voor jouw publiek, dat noemen we dat ‘expertise inroepen’. In zowat elke andere sector is het normaal dat hier een vergoeding tegenover staat.
Ik zou willen dat we hier nu over kunnen praten. En dan bedoel ik praten als gelijken die niet doen alsof eentje de kleine broer is, die we vanalles kunnen wijsmaken. Praten met een call-bullshit-attitude en degelijke argumenten en voorwaarden, omdat enkel dat soort praten ervoor kan zorgen dat onze sector gedreven ondernemers voortbrengt die het hart van onze maatschappij kunnen blijven verwarmen. In tijden van onzekere overheidsinkomsten is dat immers het minste wat we moeten doen.
…verdorie toch!