“Bent u niet bang wanneer u hier alleen wandelt?”

Dat was de vraag die ik kreeg als antwoord op mijn ‘Goeiemorgen!’ vanmorgen tijdens een vroege wandeling in de Bourgoyen. Dit natuurpark ligt op enkele honderden meters van ons huis in Gent en trekt vooral ‘s morgens in de vroegte mijn aandacht wanneer het eerste zonnetje blinkt. Bril op, ontbijt binnen, schoenen aan en weg zijn we!

Het is niet dat ik er een sport van maak, maar tijdens het wandelen tast ik toch bij elke passant af of er een ‘Goeiemorgen’ van af kan. En toen deze vrouw me antwoordde met die suggestieve vraag, draaide ik mijn wandelrichting de volle 180 graden en vroeg ik haar of het zou storen dat ik een eindje met haar meeliep. Ik wandelde voorbij het punt waar ik de Bourgoyen binnenkwam tot aan haar ingang van het park en plaatste daar mijn retour. In plaats van een mooie ronde cirkel rond het natuurpark vormde mijn wandeling een halve ronde – als een glimlach.

Van joggers of mensen die met een hond wandelen ben ik niet bang. Die weten waar ze mee bezig zijn. Die hebben een leven!”

Ze vertelde me dat ze al drie maanden niet meer alleen in de Bourgoyen durfde komen omdat er een man twee vrouwen had aangerand – zo las ze in de krant. Vandaag trof ik haar op haar eerste solo-wandeling sindsdien. Maar dit vormde slechts de aanleiding tot een gesprek over de bezorgdheid voor de terreurdreiging en over de opluchting dat we veilige Gentse Feesten hebben mogen beleven. Tijdens de afgelopen Feesten vonden we het blijkbaar allebei wel leuk dat er wat meer plaats was om te bewegen en te dansen. We merkten ook op dat geen van ons beiden zich had laten tegenhouden om voluit te genieten van de concerten en de sfeer. We stelden dat het gewoon verwarrende tijden zijn waarin iedereen zijn houvast moet heruitvinden en dat we ergens worden gedwongen om positie in te nemen: gaan we naar buiten of sluiten we ons op? Vormen we een mening of leven we ons leven in een veilig gewaande cocon?

Geloof heeft ons nog niet veel goeds opgebracht. We zouden beter zelf leren nadenken in plaats van ons moreel besef uit te besteden aan een boek met een inspirerend hoofdpersonage.”

We hadden het ook over haar liefde voor muziek. Bij verschillende instanties volgt ze cursussen waarin ze samen met gelijkgestemden op een analytische manier luistert naar muziek. Grote en kleine componisten passeren de revue, dirigenten en stemmen worden tegenover elkaar gesteld en we leren luisteren waarin zij het verschil maken.

Atonale muziek moet je vanaf je kindertijd leren beluisteren. Dus als je ooit kindjes hebt: vanaf 3 maanden leg je Schönberg op. Anders lukt het hen misschien niet meer om het te appreciëren.”

Op mijn laatste stapstukje zonder compagnon keek ik even achterom toen een man me passeerde na een vriendelijke wederzijdse ‘Goeiemorgen’. Hij droeg geen wandelschoenen en had geen hond of camera bij zich. Dit zou een verdacht type geweest zijn volgens de tot op heden naamloze vriendelijke dame. Ik voelde geen verschil en was daar meteen ook blij om. Ik word niet graag bang gemaakt.

En zo begin ik mijn dag met een blij gemoed. Haar vraag “Bent u niet bang wanneer u hier alleen wandelt?” zette me aan het denken en moedigde meteen mijn enthousiaste brein aan om er een mooie dag van te maken. Ik heb wel wat bergen te verzetten vandaag: een mailbox die drie weken onder gekuiste stenen en Gentse Feesten bedolven werd. En nu zaterdag staat er een optreden van mijn funkbandje Trickster op het programma, plus een huwelijksceremonie in Stekene, plus een Allez, Chantez!-sessie in het prachtige Rivierenhof in Deurne. Een energieke ‘Hey how! Let’s go‘ dient zich aan onder een stralende hemel.