Hoe mensen vondsten kunnen zijn en meteen al schatten

Het gebeurde drie keer in mijn leven. Iemand zien en twee seconden later weten dat die ontmoeting je veranderd heeft. Nu, twee seconden is relatief: bij de ene heeft het twee toneelrepetities geduurd, bij de andere drie werkdagen als collega’s en bij de derde één telefoongesprek over huwelijksceremonies. Maar de ontdekking dat die drie mensen bestonden bracht me zowaar van m’n stuk.

Het voelt als een soort verliefdheid. Ik ga graag voorbij aan de verschillen met dat gevoel omdat de gelijkenissen zo treffend zijn: je hart maakt een sprongetje als je iets van de ander verneemt, je kijkt ernaar uit om dingen samen te doen en om af te toetsen ‘hoe het nu eigenlijk zit tussen ons’, om bevestigd te zien ‘dat de ander jou ook leuk vindt’ en als een derde dan zegt ‘dát de ander jou ook leuk vindt’ dan verschijnen als vanzelf je vissenogen en vraagt je mond: “eeecht?!”

 

“Als ze thuiskomt van een date met jou, dan lijkt ze op een enthousiast adhd-konijn. Plezant bijverschijnsel van vriendschap ;-)”

 

Ja, echt! Ik blonk toen ik dit berichtje kreeg van haar vriend. En natuurlijk heb ik liever mijn lief in bed en is hij als eerste ‘vondst’ gegroeid tot iets wat ik De Liefde noem. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat er dergelijke tussenvormen van vriendschap en liefde bestaan. En dat ik ze dan al een paar keer ontdekken mocht, smaakt als een vers kommetje rijstpap op een winderige winterdag aan zee.