1.096 dagen betovering = 3 jaar Allez, Chantez!

Elke druppel adem

Vandaag is Allez, Chantez! jarig. Precies 3 jaar geleden stonden we om 20u00 klaar met een pianist, 50 zangboekjes en een buik vol vlinders. Ikzelf dacht dat er toch wel 15 mensen zouden opdagen; Laila was optimistischer met 30 mensen op haar imaginaire teller. Het werden er 95. En het werd de start van een avontuur dat mijn wereld zou ontwrichten, heroriënteren en bepalen. Dat het pijn deed om dit project in mijn schoot te laten geboren worden is allerminst overdreven. Het sleurde me naar de diepte van innerlijke spiegels die je bevragen waar je mee bezig bent en of je wel voldoende voeding vindt in je huidige bestaan. Het bezorgde me de hevigste pijnen in hoofd, buik, longen, spieren en ik heb er werkelijk elke druppel adem voor moeten verversen om opnieuw voluit in het leven te gaan staan.

Nu, 3 jaar later heb ik het leven vast. Ik omarm wat ik heb en kijk uit naar nieuwe avonturen. De voeding die ik ontbeerde heb ik leren opsporen en gaandeweg ben ik zo stevig op mijn poten terechtgekomen dat ik alles zelfs al eens los durf te laten. Ik heb gemerkt dat ik een neus heb voor ‘potentieel’ en ook de durf om dit potentieel zich te laten ontwikkelen volgens de regels van de kunst: met aandacht verwarmen, vragen wat het nodig heeft en het antwoord proberen waar te maken – gras gaat niet harder groeien als je er aan trekt, weet je wel.
Met het motto “zoveel mogelijk dingen mogelijk maken” sta ik in het leven als een gedreven en ambitieuze ondernemer. Ik voel me verantwoordelijk voor de ontwikkeling van mijn project en van mezelf. Maar toch voorzie ik niet wát het precies wordt: uitkomsten voorspellen, daar doe ik niet aan mee. Maar ik mik hoog en droom veel, dat op zijn minst.

 

De wij-vorm

Het viel me al op dat ik over Allez, Chantez! vaak spreek als “ons project” en “wij…”. Het voelt voor mij zo natuurlijk, omdat ik me niet alleen voel. Momenteel ontwikkel ik Allez, Chantez! vanuit een eenmanszaak, heb ik als enige eindverantwoordelijkheid en ben ik de enige die grote beslissingen maakt. Maar ik heb me steeds gedragen gevoeld. De mensen waaraan ik bedenkingen kan aftoetsen, de mensen die me met liefde en aandacht overladen, de mensen waarmee ik projecten en concepten ontwikkel, de mensen die zangsessies uitvoeren… daarmee overstijg ik heel natuurlijk mijn solo-modus en dat idee geeft me vleugels. En die veilige uitvalsbasis maakt dat ik een tijd geleden met veel vertrouwen op expansietocht vertrok.

 

Expansietocht voor nieuw talent

Allez, Chantez! zoekt nieuwe podiumbeesten!” Dat was de slagzin waarmee we onopgemerkt talent gingen opsporen. 30 sollicitanten meldden zich aan en stuurden ons een filmpje waarin ze hun motivatie en zangkunsten aan ons toonden. Na een evaluatie van 7 paar ogen en 7 buiken en hoofden kwamen we tot evenveel kandidaten die we uitnodigden voor ons muzikantenweekend. “Ik trakteer“, klonk in mijn uitnodiging, maar achter de letters was te lezen hoe belangrijk ik deze investering in mijn project vind. Allez, Chantez! bestaat uit mensen die via dit zangconcept hun dromen willen verwezenlijken en talenten willen ontwikkelen. Door deze mensen samen te brengen wilde ik het ontwikkelingstempo opvoeren, ogen doen opengaan en kwaliteiten onder stoom brengen. Talent komt bovendrijven, daar geloof ik in.

En zo gingen wij afgelopen weekend met 22 mensen naar de Heerlijckyt van Elsmeren: 7 nieuwe kandidaat-zangcoaches, 9 anciens met Allez, Chantez!-ervaring als zangcoach en/of muzikant, 5 mensen in de entourage (artistiek en praktisch) én ikzelf. Een bonte bende van 6 heren en 16 dames met veel lawaai, levensvreugde en goesting om er iets leuks van te maken.

Foto’s door onze huisfotograaf Els Van Bosbeke.

 

EersTe schooldag

Ik heb geen kinderen dus ik kan het niet wéten, maar dit voelde alsof ik mijn kind voor het eerst aan de schoolpoort achterliet. Tot we vrijdag toekwamen keek ik gewoon heel erg uit naar dit weekend. Voor ik het wist druppelde iedereen één voor één binnen, waren we aan tafel in een treintje croque monsieur’s aan het smeren en zag ik gesprekken ontstaan, banden gesmeed worden en klonken zelfs de eerste voorzichtige meezingliedjes in de groep.

Die nacht sliep ik haast niet. Ik geraakte niet over de schrik heen dat het allemaal kon mislukken, dat ik de volgende dag geconfronteerd kon worden met de torenhoge drempel om je als zangcoach voor een groep op te stellen en je te laten zién… Wat als ze het niet durfden?! En wat als ik daardoor zou moeten concluderen dat de moeilijkheidsgraad om dit project met de juiste mensen te laten groeien nog hoger zou zijn dan ik al dacht?! Mijn hoofd stopte niet met malen, mijn hart niet met BONKEN (echt bon-ken!!) en mijn ogen bleven wijd open.

Maar ik moet toch in slaap gesukkeld zijn. Ik werd wakker van gezang in één van de andere kamers. En toen mijn ochtendhumeur “Moh! Zeg! Zo vroeg! Dat doe je toch niet?!!” stamelde en ik bijna instant rechtop in mijn bed zat te grommelen, overstemde een glimlach mijn zucht en volgend besef mijn gemoed: “Het is zover. We gaan het weten. Binnen dit en een paar uur weet ik of ik kan landen of niet.”

 

Wat er gebeurde

Tegen de middag kon mijn weekend niet meer stuk. Samen hadden we toen al gedanst, gelachen, gezongen, geroepen, wild om ons heen geslagen, elkaar aangemoedigd, geapplaudisseerd en gezucht. Ik had intussen zelfs al wat tranen van mijn wangen moeten wrijven en me al enkele keren laten pitsen zodat ik toch echt moest beseffen dat ik me in de werkelijkheid bevond. Mijn kind zat nu op school, had een nieuw hoofdstuk aangesneden en voelde zich goed. Vol vertrouwen kon ik de twee dagen daarna verder ‘mogelijk maken’, iets waar ik klaarblijkelijk goed in ben. En ik glimlach er nog om.

Wat er gebeurde was namelijk prachtig. Talent kwam effectief bovendrijven. Mensen botsten tegen hun limieten en pakten feedback aan om de groep en zichzelf beter te laten functioneren. Je zag individuen zich instant ontwikkelen en elkaar hierin ondersteunen. Ieder van ons raakte soms ontroerd en ik geloof niet dat er iemand was bij wie het soms niet 100% voelbaar was wat zo voluit samen zingen met je doet. Misschien hebben wij wel het mooiste onderwerp in ons concept om zo’n groep te vormen en individuen te raken… maar het klopte gewoon helemaal.

Met een kampvuur op zaterdagavond en lekker, gezond eten op de juiste momenten, met informele gesprekken en hier en daar wat tijd voor jezelf lieten we ons alle ervaringen welgevallen. Niet alleen ik, maar ook Laila, Hannelore en Irina sprokkelden ideeën over wie waar zijn plek kan vinden binnen Allez, Chantez! en we maakten ons klaar voor wat er zondag op ons programma stond: hét doen mét publiek!

 

Showcase op zondag

Kom een hele dag mee zingen met alle zangcoaches van Allez, Chantez!” was onze baseline voor het publiek dat op zondag afzakte naar de Heerlijckyt in Geetbets. Enkelen kwamen voor het eerst kennismaken met ons concept, anderen maakten er een weekendje-weg van of carpoolden vanuit de uiterste plekjes van het land om deze daguitstap te beleven.

Showtime! Voor een groep van een veertigtal mensen kregen de 7 kandidaat-zangcoaches hun vuurdoop, probeerde de hele kliek nieuwe formules uit en ontpopten we zangplezier in twee sessies van 1,5 uur. Tussenin was er tijd voor (opnieuw) lekker eten, een wandeling en een goed gesprek. Na de eerste sessie kon ik goedgemutst meedelen dat terughoudendheid, twijfel of paniek niet meer nodig was omdat iedereen het nu toch al gedáán had… dus in het tweede deel konden we met enkele feedbackpuntjes aan de slag, maar vooral VOLUIT SAMEN GENIETEN! En dat heb ik dan ook samen met hen gedaan…

 

Dankbaarheid zonder grenzen

Vorig jaar liet Allez, Chantez! meer dan 11.000 individuen voluit samen zingen. De komende jaren belooft dat aantal op te klimmen, zolang we blijven inzetten op kwaliteit op ons podium. Ik ben ervan overtuigd dat wij kunnen groeien en na dit weekend geloof ik meer dan ooit dat we dit zullen waarmaken.

Wat ik zag gebeuren was instant-ontwikkeling, een smeltkroes van degelijke componenten, een goed functionerende machine voor en achter de schermen, een gezamenlijke zoektocht naar drijfveren en talenten. Wat ik voelde was trots voor wat ik zelf en voor wat anderen hebben gerealiseerd. Wat ik apprecieerde was de eerlijkheid, de openheid en de inzet van iedereen die hier aanwezig was.

Grenzeloos dankbaar… mocht je me zoeken, ik zit in de wolken.