Een antwoord op de vraag “Wat heeft Allez, Chantez! met projectsubsidies te maken?”

Zonder projectsubsidies was er nu geen Leuvense zangwerking. Onze zangcoaches zouden in het afgelopen jaar geen 100 gedetineerden samen hebben laten zingen met mensen van buiten de gevangenismuren. We zouden onze muzikanten er niet voor hebben kunnen vergoeden en ook onze projectmedewerkers bleven dan onbetaald.

Daarnaast konden we zonder die projectsubsidie elke maand géén 170 Brabantse zangliefhebbers dichter bij elkaar en bij zichzelf brengen in het tot de verbeelding sprekende Hal 5. Onze muziek zou geen voorbijgangers aanspreken en ons aanbod bleef beperkt tot de twee werkingen aan de andere kant van Brussel (in Gent en Kortrijk).

Durven experimenteren

Maar dat zijn slechts getallen eventueel verbonden met een sentiment. Veel belangrijker is dat Allez, Chantez! dankzij deze projectsubsidie bij ‘Innovatieve Partnerschappen’ tijd en loon kon kopen om opnieuw te durven experimenteren en tonnen ervaring op te doen in community building en sociaal ondernemerschap. De kennis die wij over deze thema’s vergaarden zorgt ervoor dat wij weerbaarder zijn tegen (teveel) invloed van buitenaf (en bovenaf).

Ons publiek toonde de weg

Vanaf het eerste zangmoment leerde ons publiek ons dat zij een uitgesproken rol willen spelen in het voortbestaan van ons project. Omdat wij geen specifiek engagement van hen vroegen, haalden zij spontaan hun portefeuille, leesbril, helpende handen en telefoonboekje boven. Ik weet nog dat ik me wat geneerde toen zij een glas leegschudden en er vrije bijdragen mee begonnen op te halen. Maar we beseften al gauw dat zij misschien wel eens gelijk konden hebben en we lieten hen doen. En het bleek de beste, en zeker ook de meest interessante wending van die droom die even later ook mijn job werd.

Wij leren in onze praktijk hoe wij ons project met de gebundelde kracht van ons publiek kunnen versterken, hoe wij beter luisteren naar onze fans, hoe wij hun expertise en netwerk kunnen inzetten en hoe wij dan uiteindelijk zonder structurele subsidies kunnen voortbestaan en groeien. Want groeien doen we, al bijna vijf jaar. En voor de komende vijf jaar kunnen we nog meer groeien, sowieso.

Groeien is niet per se expansie

Wij willen sterker worden, niet per se groter. Meer zangliefhebbers, meer steden, meer sessies, meer muzikanten, … eigenlijk interesseert ons dat minder. Het gaat veeleer om sterker, weerbaarder… zeg gerust: onafhankelijker.

Concreet zoeken wij uit hoe een aaibaar concept dat toegankelijk is voor iedereen ijzersterk kan staan tegenover een politieke beslissing, een economisch klimaat en een grimmige taal. Wij willen weten hoe je de kracht van een publiek kan inzetten om onafhankelijk te zijn van overheden en bedrijven die met de wissel van de wacht ook de prioriteiten verleggen. Kan je daar een alternatief naast zetten, en aan welke voorwaarden dat alternatief dan moet voldoen om succesvol te zijn?

Het is niet onlogisch dat je voor zo’n zoektocht tijd moet kopen. Rome is ook niet in één dag gebouwd. We zoeken investeerders die hun tijd én geld uitlenen voor ons onderzoek. Net zoals bij elke reis en elke relatie en alles waarvan je op voorhand niet weet hoe het uitdraaien zal, steunen we op enkele enkelingen die geloven dat het lukken kan. En die enkelingen moeten anderen kunnen overtuigen dat het de moeite is; de moeite om er samen voor te gaan. Alleen zijn we niets. Mocht ik alleen zijn, dan was Allez, Chantez! nu een droom in mijn slapeloze nachten. God weet dat het veel meer is. En ík weet dat het veel meer is dankzij het geloof van vele anderen. Net zoals ik stopten zij er hun geld, hun tijd, hun expertise en hun netwerk in. En dankzij het geloof van de jury bij de ‘Innovatieve Partnerschappen’ konden wij met al deze ingrediënten een tijdlang aan de slag. Zo werkt dat, volgens mij toch.

Nog meer subsidies?

In november 2019 dienden wij een nieuwe aanvraag in, vlak na de bom insloeg en het mes de kaasschaaf zou gaan vervangen. Ik twijfelde nog of het überhaupt de moeite waard was, want 60%……… Hoeveel kans blijft er dan nog over dat je voldoende tijd toebedeeld krijgt om te onderzoeken wat jij belangrijk acht?

Maar we doen door, samen met anderen die ook willen onderzoeken wat er nodig is om te strijden voor het recht op cultuur. Want daar gaat het om, dat iedereen moet kunnen zingen en dansen en geraakt worden door wat kunstenaars het aller-, aller-, allerbeste kunnen: het onzegbare verbeelden. En opdat hun verbeelding werken kan, sta ik elke dag op met een wervelende goesting om ass te kicken en uit te zoeken hoe het anders kan.

Ps. Laat me alsjeblieft weten hoe jij hierover denkt. Het is er de tijd voor. Ik lees je mailtje via annelore@toonenloot.be.