Een gevaarlijk beroep
Een zangcoach van Allez, Chantez! is een speciaal beestje. Je moet talloze dingen kunnen en durven en gewoon doen. Eén van de grootste talenten die je moet hebben is dat je je moet durven smijten! Mijn nichtje verwoordde het laatst als “je moet los kunnen gaan” en daar wil ik het wel mee doen. Je moet alles los kunnen laten, je belachelijk durven maken, uit de bocht durven gaan en op je bek. En dat terwijl honderden mensen naar je kijken en luisteren en stiekem zelfs opgelucht zijn dat je soms een fout maakt. Dan weten zij immers dat ook zij mogen falen en durven zij makkelijker zélf ‘los gaan’. Dus eigenlijk is het goéd wanneer het gebeurt… maar het zorgt wel voor frustratie.
Hoe je je daartegen wapent? Niet.
Wanneer ik mijn eigen ervaring onder de loep neem, kom ik tot de vaststelling dat ik er telkens toch van baal wanneer het misgaat. Een noot die je niet haalt, een refrein dat je verkeerd inzet, een timing die niet klopt, een miscommunicatie met je muzikant, een melodie waar je niet opkomt, …
Laatst had ik het zelfs met het overbekende ‘Happy Birthday’. Mijn vaste pianist Jan keek me onbegrijpend aan en het publiek morrelde ongeduldig. “Hoe gaat dat nu ook alweer? Allez nu? …” en mijn kaken kleurden instant knalrood omdat ik me zo bewust was van hoe dwaas dit wel was. Tot mijn pianist Jan met zijn heerlijk lage volle stem “Happy Birthday tooo yooouuuu” door de zaal liet galmen, het publiek in lachen uitbarstte en ik mijn blozen zelfs niet meer kon verstoppen achter mijn rood aangelopen aangezicht. Op zo’n moment is zelfrelativering het beste medicijn. Tja…”
Natuurlijk is het geen ramp
Zelfrelativering is een schone deugd. Oude keukentegelwijsheid (of ‘oudekeukentegelwijsheid’?). Het maakt je ineens wat menselijker. En aangezien ‘de show door moet gaan’ [ook een tof lied!] word je er als zangcoach steeds sneller in – schouders ophalen en even diep ademen en doorgaan. Het kan niet zijn dat je elke keer kniezend achterblijft in de coulissen omdat imperfectie niet bestaat. Je voelt die frustratie wel, maar dat gegeven siert je ook. Je streeft immers naar schoonheid en kent jouw rol in die realisatie. Jij ‘gaat los’ in de hoop dat aaaaal die andere mensen rondom je op hun gemak gesteld zijn en zij hun stem ook durven laten horen, voluit. Want je weet: niets klinkt beter dan een heleboel bevrijde stemmen bij elkaar.
Elke boodschap wordt duidelijker, elke oproep klinkt luider, elk gevoel echter, … en elk lied klinkt beter wanneer we het voluit samen zingen. En daarom schrijf ik maar al te graag een Lof der Zotheid van die prachtig kwetsbare mensen waar ik mee mag samen werken, die mijn dromen helpen waarmaken en ik hopelijk de hunne.
Photo Credits: Els Van Bosbeke