Goed. Twaalf dagen na de eerste annulering van een zangsessies zet ik me neer voor een balans. Dat deze momenteel negatief kleurt is niet anders. Hoewel het me werkelijk goed afgaat om weinig mensen te zien, mijn man en ik samen wondermooi wonen, ikzelf en mijn vrienden en familie tot dusver gezond mogen zijn, ik puzzelen sowieso al tof vond en Allez, Chantez! in een superproject op Radio 1 zit, beleef ik een intense baaldag. Eén waarop je met deuren wil gooien en eens goed ambras zoekt. Eén met kou in je kleren en spierpijn van de spanning.

Dat was de afgelopen weken anders. Adrenaline liet me glijden op de hoogste golven van de Coronatsunami. Ideeën en inzichten liepen de deur plat en ik voelde me scherp als een puntenslijper. Alles stelde ik in het werk voor alternatieve manieren om samen te blijven zingen: mijn netwerk, mijn en hun expertise, mijn tijd en ook enkele kleine investeringen. The show must go on. We kunnen het ons niet permitteren om enkele maanden niét aanwezig te zijn. En het is te belangrijk: mensen hebben nu meer dan ooit nood aan verbondenheid en zorgeloos zingen. Dus op  1  2  3  was er het plan voor de online zangsessie, die we uiteindelijk niet konden opnemen door de verstrengde maatregelen.  En later kwam er het idee om iedereen via de radio te laten meezingen, elke donderdag op Radio 1 bij ‘We zullen doorgaan’. Goed nieuws… met veel energie en zichtbaarheid en niéuwe fijne mensen in mijn netwerk.

Maar – nu komt de maar – zoveel roet. Terwijl het besef binnensijpelde hoe groot de impact van dat verdomde virus wel was, verdampten al onze plannen. Duizenden euro’s verdwenen op enkele dagen tijd uit onze planning. Een heel team vol talent, met grote ogen en een open mond. Elders zal het niet anders zijn, maar dat wil niet zeggen dat het niet hard aankomt. It sucks. Daar hoeft zelfs geen uitroepteken achter. It just sucks. Financiële onzekerheid knaagt daar waar niets anders knagen kan. Ergens diep verborgen, op alle momenten van de dag. Ik krijg er buikpijn van en word opstandig. Vandaag zelfs verdrietig. Dit voelt als vijf jaar werken down the drain. Een felgekleurde planning krijg je niet zomaar. Een Ultima win je ook niet zomaar. Dit was het jaar van verzilveren… maar het zilveren randje rond ‘2020’ oxideerde op enkele dagen tijd.

En wat er zich naast die annuleringsstress ook stiekem opbouwde was een groot gemis aan contact met ‘onze mensen’. In een normaal tijdperk zien we hen zowat elke week ergens te lande. We aanschouwen elkaar, we spreken, we maken reëel contact, zoals echte mensen in de echte wereld. Ze hoeven zelfs niet te vertellen of ze graag bij ons zijn, want ze laten het je gewoon voelen. En ik wist het niet, maar die nabijheid van onze fans blijkt de motorolie van onze machine om gemeenschappen hechter te maken. Net zoals de goesting om samen te zingen de brandstof is. Dus ja, ik mis onze fans. Mag ik dat zeggen? Ook nog wanneer je weet dat ik intussen al honderden e-mails gekregen heb met boodschappen van superfans die laten weten hoe het met hen gaat en hoe hard ze genieten van onze aansporingen om toch samen te blijven zingen? … Misschien ben ik dan verwend, maar ik zeg het toch: ik mis die mensen.

En ik mis het gevoel van samen zingen. De spanning die er is wanneer je de eerste toon gaat laten klinken. De verbondenheid van al die warme lijven die sowieso niet stil kunnen blijven staan. De sprankelende ogen wanneer iedereen gehoord heeft hoe de groep van vandaag klinkt. De glimlach naar de buurman die vragend om zich heen kijkt omdat hij net iets te vroeg begon te zingen. Het rumoer na de bekendmaking van het volgende lied. Het opgelaten gevoel na elk lied. Het applaus voor jezelf en dat voor de andere.
Wanneer ik de wondere wereld van Facebook aanschouw kan ik alleen maar vaststellen dat ik niet de enige ben. Er zijn genoeg zanginitiatieven om een heel internet mee te vullen. Maar ik zal toch blij zijn wanneer al die shizzle achter ons ligt en we gewoon weer in elkaars ogen kunnen kijken.

Vandaag doe ik niets meer. Deze tekst is al meer dan genoeg productiviteit. Vandaag baal ik verder en straks eten we pizza. Ik zeg het: mijn leven is een feest. Maar (tegenwoordig) wel eentje met een serieuze kater op de dag van het feest zelf. Alles komt goed, maar niet vandaag.