Vandaag richtte ik samen met twee vriendinnen een vzw op: Madeleine. Genoemd naar een eeuwenoud gebakje met (laat ons eerlijk zijn) een prachtige naam. Met deze vzw maken we onszelf wendbaarder dan wanneer we dat welbekend zangproject enkel op mijn eenmanszaak kunnen uitbouwen. Hoewel ik het al heel lang weet dat dit er zit aan te komen, voelt het toch als een grote stap. Eentje waar een bewogen dag aan vastzit.
Man, ik ben een mietje
Vandaag reed ik van de ene afspraak naar de andere. De dag begon ik al lopend door de velden hier in de buurt. Ik was veel onderweg en kwam mezelf vaak tegen. Talloze keren heb ik beseft hoe ongelofelijk boeiend ik dit traject vind. Hoe bevoorrecht ik me voel om dit avontuur van op de eerste rij te beleven. Hoe gelukkig ik ben in het vak van de sociaal ondernemers. Hoe dankbaar ik ben voor de mensen waarmee ik dit samen kan mee-maken. Voor de steun die ik van mensen dichtbij en veraf voel.
Plots bedacht ik dat ik in tijden niet meer zo gelukkig ben geweest als nu. In de vocabulaire van mijn dorp heet deze toestand ‘echt grellig‘. Geloof me, dat valt niet te vertalen naar standaard Nederlands.
Zoals een kind op de wereld zetten
Een missie, doelstellingen, bestuurders, werkwijze, invulling, naam, … Zo simpel als het was om die vzw te bedenken, zo moeilijk was het om me door die aangifte via e-griffie te worstelen. Het voelde als een kind op de wereld zetten: het maken is niet moeilijk, maar die bevalling…
Die aangifte bracht me buiten zinnen: ik heb geschreeuwd, ik heb met dingen gegooid (wat zeg ik: gesmeten), ik heb de kalmerende aanrakingen van mijn man bruusk van me afgeschud, ik was woést… zo woést dat ik dingen kapot moést maken, dat ik brieste – werkelijk, met speeksel en gebrul en uitpuilende ogen en gesis tussen mijn tanden door. Zo feestelijk als het geluk hoogtij vierde, zo immens was mijn frustratie tijdens de aangifte op die online website. Compensatie van zoveel vreugde, denk ik.
Later die avond heb ik mijn gsm laten vallen. Scherm aan diggelen. Ik was tijdens mijn furie nog zo voorzichtig met dat ding. Maar het mocht niet zijn. Er moest blijkbaar toch nog iets sneuvelen vandaag. Gelukkig was het dat maar. Ik ben er niet blij mee. Ik geef toe dat ik het er zelfs moeilijk mee heb. Ik hou niet van kapotte dingen.
Waar die hele scène dan vandaan kwam? Geen idee. Misschien is de druk wat groot. Er moest duidelijk stoom afgeblazen worden. Ik lach er wel weer mee. Nu wel. Ik hoor mezelf nog tegen mijn man schreeuwen: “Mocht dit een ambtenaar zijn die zo tegenwerkt, dan had ik al lang zijn ogen uitgekrabd.” Straf vind ik het, dat hij zijn lach kon inhouden (mijn man – niet die ambtenaar). Nu, ik heb hem al vaak in alle staten op de ingenieurs van Ikea weten schreeuwen, dus ik heb nog wel wat krediet.
Het geluk blijft wel. Madeleine is geboren. Vandaag was een bijzondere dag.
Madeleine vzw ontwikkelt innovatieve trajecten die de non-profitsector versterken in twee domeinen: ondernemen en community building. De expertise die wij opdoen in deze proeftuinen delen we nadien actief met de sector.
Jep… dat gaan wij doen. Drie Madeleinekes samen. #mehappy #amainie