Soms zijn dingen perfect omdat ze dat net niet zijn.
Verwonderd ben ik over het hand in hand gaan van streven en loslaten, perfectioneren en laten zijn, op doel schieten en meteen al beseffen dat het niet per se raak moet zijn. Mijn ogen openden zich voor deze dualiteit bij het lezen van een artikel over mijn aanpak tijdens de zangsessies van Allez, Chantez!
(…) Begeleid door een toetsenman zingt ze ook voor, en als ze al eens een hoge noot niet kan halen, blijkt uit haar lichaamstaal dat ze dat ook gewoonweg toegeeft: even gaat er een korte lach door de groep, maar meteen zingt iedereen door.
Deze zangsessies zijn een grote leerschool voor me. Elke maand krijg ik de kans om mezelf heruit te vinden voor een groep mensen. Voorbereidingen moeten niet per se tot in de puntjes verzorgd – daar ben ik dan weer te nonchalant voor. Maar wat graag zou ik willen dat alle noten – stuk voor stuk – op de meest voortreffelijke manier geboren worden in mijn mond (perfect geplaatst, vanaf milliseconde 1) om ze daarna met het prachtigste timbre aller tijden voor me uit te blazen, zonder iets te forceren… zomaar…
En toch weet ik dat …
- … ik dit niet kan: gewoon, omdat ik niet de allerbeste zanger aller tijden ben.
- … het daar niet om gaat: het gaat immers om mensen enthousiasmeren om zelf voluit te zingen. En het is net de kunst om voorbij mijn imperfectie te kijken, deze te relativeren en anderen daarmee aan te zetten om gewoon het beste van zichzelf te geven, om samen uit te bol te gaan zonder dat het perfect moet zijn!
- … die hoogste scheve noot en de bijhorende blozende blik of grinnik me charmanter maken, evenzeer de struikelpartijen in de woordenstromen.
En toch wil ik het. Ik blijf het willen. Het zal een trekje zijn…
Voor de volledigheid en voor mijn eigen gemoedsrust geef ik even graag nog de rest van het artikel mee. En de titel van het stuk kan me elke dag opnieuw doen stralen van geluk: “Allez, Chantez! Zingen alsof niemand je hoort…”. Je voelt het: Het Nieuwsblad heeft begrepen waar Allez, Chantez! naar streeft: een vertrouwde omgeving waarin jij kan zingen alsof je thuis alleen in de badkamer staat, met de deur op slot en een haarborstel of deodorant in je hand!
Camps heeft een heel positieve uitstraling: vanop een verhoogd podium geeft ze de groep instructies. Al is instructies een te sterk woord voor de sfeer die er hangt. Camps commandeert niet, ze geeft geen bevelen als een strenge dirigent, ze vertelt gewoon wat er gaat gebeuren, en iedereen is meteen mee.
(…) Camps was zich vroeger niet echt bewust van die uitstraling: “Wat jij me nu vertelt, hoorde ik tijdens vorige sessies ook al” aldus Camps, tijdens een pauze na het eerste zangblok, “iemand zei me zelfs eens dat ik in staat ben om mensen gelukkig te maken. Zoiets doet natuurlijk plezier. Het is echt wel fijn te zien hoe de mensen opgaan in het zingen.”
© Het Nieuwsblad / www.nieuwsblad.be.
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20160220_02139987
Amen to that!