DEnkwerk
Wie de afgelopen maanden met me sprak merkte of hoorde misschien wel dat het rammelde in mijn hoofd. Doordat ik nu wat werk kan doorschuiven naar enkele vaste freelancers (hoera, hoera, driewerf hoera!) maakte ik de tijd vrij om achter de schermen stil te staan bij het kader rónd ons zangconcept. Voor mij is dat dé ‘zucht-van-opluchting-wekkende’ ontwikkeling van 2018. Ik hou ervan om bezig te zijn met visie en strategie, met observeren en instrumenten bouwen, met overleg en keuzemogelijkheden aftoetsen, … . Sinds het begin van Allez, Chantez! heb ik er nooit zo intens bij kunnen stilstaan, bij de koers die we zouden varen. Maar bij deze kan ik zeggen dat ik mijn hart heb kunnen ophalen.
Trial and error
De afgelopen 3,5 jaar hebben we 80 miljard dingen geprobeerd, uitgewerkt en soms ook weer afgevoerd. We lieten ons concept om mensen samen te laten zingen op de Gentse gemeenschap en de bal ging aan het rollen. Dan observeerden we wat er gebeurde en bouwden instrumenten om van onze fans ambassadeurs te maken. Het resultaat laat zich raden door de nearly all good news show op Facebook en in onze nieuwsbrief. #fier
In verschillende steden laten we mensen zingen op vaste locaties* en heel wat van onze fans zetten hun eigen netwerk in om onze zangcoaches ook op hun eigen feestjes en teambuildings en in hun school, rusthuis, … te laten zingen. Jaarlijks laten we nu al meer dan 10.000 unieke personen zingen en we merken dat er nog altijd groeipotentieel zit in het concept. Nieuwe invalshoeken, nieuwe partners, nieuwe creatievelingen kloppen op de voordeur en vragen of ze even mogen binnenkomen om iets te vragen. Velen van hen blijven bij ons of komen later door de achterdeur binnen. Er zitten ook voor dit najaar en volgend jaar al mooie samenwerkingen in de pijplijn. #tsjakaaa
Wanneer is Allez, Chantez! geslaagd?
Het gerommel in mijn hoofd waarover ik sprak vertaalde zich in vragen als “Waar willen we binnen tien jaar staan?” en “Wat voor mensen zijn er dan aan boord?” en “Hoe zorgen we dat we onze sociale impact maximaliseren?” en “Hoe realiseren we een gezonde sociale onderneming?“. Dagen- en nachtenlang passeerden zij de revue. Omdat ik het me aantrek lag ik er wakker van. Nee, ik lag er wakker van omdat ik het niet loslaten kon. Ik ben slecht in loslaten. Ik heb nood aan een hobby (iets als Allez, Chantez!, maar waar ik niet moet opletten, zoiets…).
Het mooie is dat ik sinds enkele weken besef dat al die vragen secundair zijn. Soms worden moeilijke vragen ineens makkelijk omdat je beseft dat je je de verkeerde vragen stelt. Wanneer je je focust op details of deelgebieden, dan verlies je veel.
Het gebeurde tijdens een opleiding van de Sociale innovatiefabriek over opschalingsstrategieën. Ter voorbereiding liet Professor Filipe Santos ons een artikel lezen over het onderwerp en mijn mond ging glimlachen zonder dat ik er erg in had. De inzichten die hij meegaf kwamen zo preciés op tijd, dat ik de Sociale innovatiefabriek ervan verdenk een volgcamera te hebben geplaatst in mijn denkstroom.
Sinds die dag stel ik me de vraag: “Wanneer is Allez, Chantez! geslaagd in haar opzet?“ Als je daarop een antwoord hebt, dan moet je niet meer verder zoeken. Dan moet je logisch nadenken en beslissingen maken en op het gaspedaal drukken. Dan moet je kijken wat er passeert en wat interessant is voor jou. Dan moet je je blik breed houden en verder genieten van de rit.
van innovatief naar overbodig
Wat we doen is vernieuwend: het concept dat we ontwikkelden, onze aanpak die integraal gericht is op de versterking van lokale gemeenschappen, het feit dat we van een sociaal impactvolle activiteit een onderneming hebben gemaakt. Elke dag verzamelen we onze moed en energie om met deze zaken bezig te zijn. Maar wist je dat we eigenlijk gewoon streven naar overbodigheid?
Je moet het zo zien: Allez, Chantez! vormt het antwoord op een sociaal vraagstuk dat wij ons aantrekken.
– We misten een plek waar niets moet en waar plezier primeert, waar we gewoon samen met andere enthousiastelingen kunnen zingen, zonder dat daar enig engagement voor in de plaats wordt gevraagd. En omdat wij** nogal van “Ah, doen we!” zijn, formuleerden wij een concreet antwoord in februari 2015: iedereen die wil, kan met ons komen meezingen PUNT.
[Hier spoel ik even wat ontwikkelingen door.]
– Samen zingen verbindt mensen. Het zorgt voor een open sfeer waarin je sneller met elkaar gaat praten. En zo vormt Allez, Chantez! ook een antwoord op het vraagstuk: wij zijn zo solo geworden. Wij stappen de bus op en zeggen hoogstens nog ‘Goeiedag’ tegen de chauffeur. Wij komen in de wachtzaal binnen en erkennen het bestaan van onze medemens maximaal met een hoofdknik. Wij passeren passanten en kijken weg van elkaar.
En als je die twee zaken optelt, dan weet je waar wij naar streven: naar een wereld waarin doodleuk plezier voor iedereen veel meer voorhanden is (speeltijd, jeej!) en waarin authentiek contact met anderen het ‘normaal’ is geworden. Wanneer we dat bereiken is Allez, Chantez! overbodig. En dan kunnen wij met onze expertise weer andere leuke dingen gaan doen 🙂
Daar slaap ik goed van, van die droom. En daar krijg ik goesting van om door te gaan***. Met ontwikkelen, met mensen op pad sturen, met durven doen. En ik voel mij een on-ge-lofelijke bofkont dat ik mijn dagen hiermee kan vullen. Mijn nachten hou ik nu weer voor andere dingen.
*Nu in Gent en Kortrijk en enkele kortlopende trajecten in andere gemeenten. Volgend jaar zou er ook een werking in Leuven opgestart worden. Hou onze kalender in de gaten.
**Wij, daarmee bedoel ik dan mijn maatje Laila De Bruyne, die topper die ik mijn beste vriendin mag noemen en waarmee ik Allez, Chantez! heb bedacht en opgericht.
***De volgende vragen die we ons gaan stellen zijn dan natuurlijk hoe we ons overbodig gaan maken en wat we dan precies gaan doen. Lees anders ineens het werk van Simon Sinek en dan begrijp je misschien nog meer waarom we de dingen zo aanpakken.