Tot tranen toe bewogen, het overvalt me regelmatig. Al enkele avonden zit ik te dromen over een nieuw bedrijfsopzet om al mijn projecten in onder te brengen; een nieuwe structuur waarin Allez, Chantez! en Madeleine vzw, Woensdag Wensdag en Toon&Loot hun plek vinden. Tientallen uren heb ik daar tot dusver aan gespendeerd. En vanavond zou ik de cijfers concreet maken. Maarrr… mijn fantasie is te levendig.

Plots overvalt me het beeld van hoe het zou zijn als het me lukt om dat allemaal uit te bouwen. Dan voer ik in mijn verbeelding een toekomstig gesprek en vertelt iemand me hoe hard die in me gelooft en dan… begin ik gewoon te wenen. [Terwijl ik het neerschrijf, begin ik alweer te grinniken bij de gedachte. Maar het is echt zo: ik begin dan te wenen.] Gezeten achter mijn brainstorm-spinsels steek ik mijn gezicht weg achter mijn ene hand en schuif ik de andere over de tafel naar de persoon die me die opsteker geeft. Het is zo écht. [Ik lach ondertussen luidop.] In mijn hoofd is het 100% realistisch: die persoon is hier bij mij, het is me gelukt, ik ben ervan aangedaan.

En dan besef ik dat het net die verbeelding is die mij nu wat van mijn melk brengt, maar dat het ook precies dat aspect van mijn brein is dat mij zo kan laten creëren en ontwikkelen. En ik ben er zo blij mee. In mijn hoofd kan werkelijk alles. En wanneer ik daarmee bezig ben, dan voel ik mij een kind van vijf… een kind van vijf dat keihard op mij lijkt… het zou mijn dochter kunnen zijn. !! Ik ben soms mijn eigen vijfjarige dochter. En ik zie haar zo graag. [En nu moet ik opnieuw wenen, van blijdschap, gelukkig maar.]